Het zijn gelukzakken, zij die van hun passie hun beroep kunnen maken. Of in mijn geval, mijn leven. Want politiek voor mij stopt niet ’s avonds of in het weekend. En ja, velen zien het als een ietwat vreemde stiel. Nog meer mensen hebben er, al dan niet gehinderd door enige kennis, een uitgesproken mening over. Gaandeweg kweek je een klein beetje een olifantenvel. Dat olifantenvel verhindert niet dat je nog geraakt wordt. Het helpt je wel om je niet bij het minste geringste, uit je lood te laten slaan.
En toch moest ik deze week aan de woorden van mijn moeder denken toen ik als 20’er plechtig aankondigde dat ik me bij de lokale CD&V-afdeling zou aansluiten. Ik wilde aan politiek doen. Zuchtend vroeg ze zich af of ik dat écht wel wou. Voelde zij toen al aan dat het niet bij zomaar een paar vergaderingen ging blijven? Ik haalde m’n schouders op en zei ’jep’. En sindsdien liep het zoals het liep. De voorbije 20 jaar heb ik wel wat gezien in de politiek. Maar wat ik afgelopen dagen heb zien gebeuren heeft me wel nog doen opkijken.
Zonder blikken of blozen kreeg mijn collega, Wouter, 47, ook echtgenoot en vader van 3, de oversterfte ten gevolge van het coronavirus in de schoenen geschoven.
Corona maakte vele slachtoffers. Wereldwijd. Jonge gezonde mensen werden mild ziek. Voor oude mensen, al dan niet met onderliggende aandoeningen, was het virus vaker dodelijk. Velen van hen wonen in woonzorgcentra. En de voorbije week was het blijkbaar de evidentie zelve dat Wouter als persoon voor de oversterfte verantwoordelijk is.
Maar er is meer. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om een kind te verliezen. Ik hoop dat ik het me ook nooit zal kunnen voorstellen. De dood van een baby in een crèche, heeft me diep geraakt. De pijn voor al wie achter blijft, is met geen pen te beschrijven. Om nog te zwijgen van de lijdensweg van de baby zelf. De verdachte zit in voorhechtenis. Intussen vinden sommigen het nodig om de minister ook voor dat vreselijke voorval als mens verantwoordelijk te stellen. Terwijl diezelfde minister eveneens een mokerslag kreeg en er alles aan wil doen wat in zijn macht ligt om dit in de toekomst te vermijden, wel wetend dat je nooit totale controle zal of kan hebben over menselijk handelen van individuen. Toch werd niet geaarzeld en ging hij onmiddellijk over tot een intern systematisch en onafhankelijk onderzoek.
Als een automobilist, al dan niet ladderzat, door de bebouwde kom raast en een kindje van 7 doodrijdt, is dat dan ook de schuld van de minister van mobiliteit? Want geeft toe: de minister weet toch dat er op verschillende plaatsen in dit land te veel wordt gedronken en te snel wordt gereden. Meer nog: met alle camera’s te lande kan de minister haarfijn weten waar het te doen is. Natuurlijk is zo’n ongeval niet de schuld van een minister.
Wat mankeert die mensen dan om toch gratuit te poneren dat de minister hier wel schuld aan heeft? Wat mankeert de zogenaamde intellectuele elite die in de meest venijnige pen kruipt, om mensen die verantwoordelijkheid nemen zomaar neer te sabelen op de meest genadeloze manier, zonder ook maar één ernstig argument? Het is zoals met een nare roddel: eentje vertelt, de volgende neemt gretig over en nummer drie verkondigt het als waarheid. En voor je het weet leidt het verhaal een eigen leven. En voor alle duidelijkheid: natuurlijk stemde ook ikzelf in met het opzetten van een parlementaire onderzoekscommissie. Ook ik wil weten hoe dit is kunnen gebeuren en wat er moet gebeuren zodat het nooit nog gebeuren zal. Maar dan nog is het niet nodig om iemand als mens in de pers te bombarderen tot het equivalent van een massamoordenaar.
Weet u, ministers zijn ook vaders en echtgenoten. In dit geval van ‘Welzijn’. Een waanzinnig uitgebreid beleidsdomein, bijzonder complex ook met talloze uitdagingen. In de publieke arena roept vriend en vijand dat het ‘méér’ moet zijn. ‘En nu!’ Maar achter gesloten deuren, als het er écht op aankomt en het gaat over budgetten en keuzes maken: dan vinden heel wat van deze luide roepers toch dat er al heel veel geld heengaat, en dat hoeveel je ook bijsteekt het nooit genoeg zal zijn. Dus die zogenaamde roep naar “meer’ en ”anders” blijft vaak bij lippendienst…
Politici, ministers, zijn ook ‘maar’ mensen. Het zou de zelfverklaarde intellectuele elite sieren om voorop te gaan in het streven naar meer menselijkheid. Het lijkt me alleszins een veel beter idee dan eerst je hand met vier stippen te sieren tegen pesten, omdat pesten levens verwoest, om vervolgens met diezelfde hand, een achterbakse uppercut te verkopen zoals alleen pestkoppen dat doen.