Als politica heb ik sterke opinies, maar had u me gezegd dat ik in mijn pen zou kruipen over onze Rode Duivels, ik had u tot voor kort niet geloofd. Voor de Rode Duivels supporter ik, thuis of – beter nog- in de plaatselijke kantine op groot scherm. Op z’n Vlaams, u weet wel, veel volk, met véél advies, vaak een pintje en wat discussie (en toegegeven in mijn geval: niet gehinderd door de gedetailleerde kennis van het buitenspel 😉).
Het Wereldkampioen voetbal dat nu plaatsvindt maakt echter dat ik mijn Rode shirt & tricolore vlag diep weg heb gestoken. Het enige resterende rood, is het schaamrood op mijn wangen als ik zie hoe ons eigenste nationaal team zich plooit naar de normen van het middeleeuws regime in Qatar. En intussen weet ik geen blijf weet met mijn woede en ontzetting bij het zien van dit schouwspel. Hoe flinterdun onze waarden en principes zijn. Hoe broos de rechten waar we decennia voor vochten. Hoe we alles vlotjes en voor het oog van de hele wereld overboord gooien omdat een land dat de mensenrechten aan de lopende band schendt de regels bepaalt.
Onze Rode duivels denderden al heel snel van hun sokkel. Met hen ook vele anderen.
Eventjes dacht ik nog te supporteren voor de Denen. Zij leken dan toch nog iets meer ballen aan hun lijf te hebben. Maar ook zij zwichtten als laatsten voor de regels van Qatar. Want de regels van Qatar, dat zijn dus de regels. Niet enkel mag je niet homo, lesbienne of bi zijn. Je mag ook niet zeggen dat we gelijke rechten hebben. Je mag niet zeggen dat we allemaal mensen zijn, ongeacht je geslacht of seksuele geaardheid. Zo ver zijn we vandaag. 23 november 2022. Let – it – sink -in.
Als mama van 3 jonge voetballers (U8, U12 en U17) ken ik tegelijk alles en niets van voetbal. Met elke weekavond minstens één zoon die moet trainen, en elk weekend minstens drie wedstrijden te supporteren, weet ik dat een ongelooflijk grote groep gedreven mensen in Vlaanderen jonge voetballers omringen. Dat ze jonge spelers waarden meegeven; op én naast het plein. Dit samen mét ouders. Goede spelers en hele slechte. Zwarte en witte spelers, en alle anderen varianten in kleur. Jongens en meisjes. En ja, op én naast het plein maken we duidelijk dat je mag zijn wie je bent. Ik dacht eerlijk gezegd dat dat stilaan een beetje open deur intrappen was.
Ho maar. Niet dus.
Onze Rode Duivels zijn momenteel op een Wereldkampioenschap waar men prompt 3 eeuwen terug in de tijd gaat. Je wordt gestraft (!) als je een regenboogband rond je arm draagt. Wil u deze zin nog eens lezen aub? Gestraft inderdaad ja. Voor een kleurrijke armband die het respect voor élke mens symboliseert. Ik kan er met mijn verstand niet bij dat ze plooien en de regenboogarmband afnemen. Straffer nog, ze knippen het woord ‘love’ uit de binnenkant van hun shirt. Onbegrijpelijk. Wat als de Qatari morgen zeggen dat de haarkleur van elke speler blauw moet zijn?!
Zou het kunnen dat onze Rode Duivels, en het echte topvoetbal, nog weinig met de mooie sport voetbal te maken hebben? De sport die ik al jaren elk weekend beleef? Hoe anders verklaren we de hypocrisie waar we nu elke dag getuige van zijn.
Voor jeugdtrainers en afgevaardigden, voor clubvrijwilligers en greenkeepers neem ik mijn pet af. Maar in onze Duivels diep teleurgesteld. Ze zouden een voorbeeld moeten zijn voor alle jonge voetballers in Vlaanderen. België had jullie op handen gedragen als jullie een gele kaart hadden gepakt en hadden getoond waar wij voor staan. Gemiste kans. Net zoals dit hele schaamteloze WK schouwspel.
Vera Jans
Voetbalmama
Vlaams parlementslid